Τις προάλλες, ένα βράδυ, τριγύριζα στο σπίτι της φίλης μου της Αμάλια και ψαχούλευα τη βιβλιοθήκη της. Ενώ η οικοδέσποινα τελείωνε το μαγείρεμα, εγώ κρυφοκοιτούσα λαίμαργα τα ράφια. Προσποιόμουν φυσικότητα, αλλά οι ματιές μου ήταν κλεφτές, σαν του πορτοφολάκια. Γνώριζα καλά ότι αυτό που έκανα ήταν κατά βάθος αδιακρισία, σαν να περιεργαζόμουν το περιεχόμενο απ’ το ντουλαπάκι μιας ξένης τουαλέτας. Δεν μπορώ ν’ αντισταθώ· και τα δύο μέρη προσφέρουν πληροφορίες-κλειδιά σχετικά με τον ιδιοκτήτη τους.
